Τέλη της χρονιάς του κορονοϊού. Τρία covers από τις πιο μαχητικές φεμινιστικές queer punk μπάντες. Γιατί δεν σκοτώνει μόνο ο ιός. Σκοτώνει και η πατριαρχία. Χιλιάδες γυναίκες εγκλωβίστηκαν στα σπίτια τους μαζί με τους καταπιεστές τους και τους βιαστές τους. Ο μενουμεσπιτισμός γεννάει νέες Τοπαλούδη και νέους Ζακ. Αλλά τι κι αν οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται, οι γυναίκες έχουν πάντα μία μέρα να γιορτάζουν. Μια μέρα να τους φέρονται ευγενικά, να τους προσφέρουν λουλούδια, να μην τους ρίχνουν μπούφλες. Μία μέρα το χρόνο που δεν θα πλύνουν τα πιάτα. Στις 8 Μαρτίου γιορτάζουμε. Κι αυτό είναι το 3: Αλεξάντρα Κολλοντάι. Ακούς Αλεξάντρα; Όλα είναι καλά πια. Μας γιορτάζει και η Google. Και τις υπόλοιπες 364 μέρες γελάνε, οι σάπιοι, οι σιχαμένοι. Γελάνε οι τοξικές αρρενωπότητες. Αρσενικό στο φαγητό τους. Ο κόσμος τους είναι εφιάλτης και η ζωή μας στη δυστοπία τους είναι άθλος. Φόβος. Μίσος. Κι αυτό είναι το 2: Ψυχαναγκασμός. Αλλά δεν θα υποκύψουμε. Θα φύγουμε ελεύθερες. Κι ας μην έχουμε τα ίδια βιώματα. Κάποιες είναι γυναίκες μετανάστριες. Κάποιες είναι γυναίκες λεσβίες. Κάποιες είναι γυναίκες εργάτριες. Κάποιες κάνουν σάπιες δουλειές απλά για να ζήσουν. Και λίγες δουλειές είναι τόσο σάπιες όσο το 1: Ντελίβερι. Να τρως βενζίνα, λάσπη και νερό, να τρέχεις για να μην κρυώσει η πίτσα στο τυρί. Σκοτώνει και ο καπιταλισμός. Μίσος. Μίσος για την πατριαρχία. Μίσος για τα αφεντικά. Και αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη ταξική, αλληλεγγύη έμφυλη, αλληλεγγύη με τις μετανάστ(ρι)ες, αλληλεγγύη με τις τρανς, αλληλεγγύη με κάθε καταπιεζόμενο πλάσμα. Η απελευθέρωση θα είναι ολική, ή δεν θα είναι καθόλου.

Ending of the corona-year. Three covers of the most militant feminist queer bands. Because it’s not only the virus that kills. Patriarchy also kills. Thousands of women were confined in their houses with their oppressors and rapists. #Stayhome gives birth to new victims. But don’t worry if more women are murdered day by day. Women always have one day to celebrate. One day when people will treat them kindly, they’ll give them flowers, they won’t attack them. One day every year when women will not wash the dishes. And this is 3: Alexandra Kollontai. Do you hear us Alexandra? Everything is fine. Even Google celebrates us. And the rest 364 days of the year they are laughing, those who are rotten, disgusting. Toxin masculinities are laughing. Feed them arsenic. Their world is a nightmare, and life in their dystopia is an achievement. Fear. Hatred. And this is 2: Obsessive Compulsion. But we will not succumb. We’ll leave in freedom. Even if we don’t share the same experiences. Some are migrant women. Some are lesbian women. Some are working class women. Some have to do despicable jobs in order to survive. And few jobs are as rotten as 1: Delivery. Running through pollution, mud and rainfall, running to keep the pizza cheese warm. Capitalism also kills. Hatred. Hatred for patriarchy. Hatred for bosses. And solidarity. Class solidarity, gender solidarity, migrant solidarity, trans solidarity, solidarity with every oppressed being. Because emancipation will be total, or it won’t be at all.